Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Κι ο τίτλος επιμένει, ακόμα.

Τελικά, κατάλαβα, πιάνοντας πολλές φορές πάτο, πως οι "πάτοι" διαφέρουν!
Άλλο να πέφτεις απότομα σ' αυτόν, χωρίς να το θέλεις.
Άλλο να τον κατεβαίνεις αργά - αργά από συχνά παραστρατήματα και να τον αισθάνεσαι.
Άλλο να σε σπρώχνουν απότομα.
Άλλο να σε στέλνουν γλυκά - γλυκά.
Άλλο να ξέρεις πως από κει ξεκινάει το καλύτερο ύψος και τον επιλέγεις.
Άλλο, άλλα, πολλά!
Όχι, δεν θα τον αλλάξω τον τίτλο!
Θα τον αφήσω ακόμα, να δω, τι ύψος μπορεί να "πιάσει"!

Μια διαφορά, μόνο:
Τον πάτο, τους πάτους, τους δικούς μου, τους ξέρω.
Τόσο, που δεν πονάνε το ίδιο, πια!
Μαθημένη.
Από πάτο ξεκίνησα, εκεί γύρω - γύρω, κινούμαι.
Ανεβαίνω, πέφτω, σηκώνομαι, μαθαίνω, ξανανεβαίνω, πότε παραπάνω, πότε παρακάτω, (όπως το μήλο, κάτω απ' την μηλιά...) αλλά, είπαμε, γραμμένα σκόρπια.

Παίζει ρόλο και η φρουτιέρα...

Άλλο ήθελα να γράψω:
Στεναχωριέμαι αφάνταστα για τον πάτο των άλλων!
Δε τ' αντέχω, ορκίζομαι!
Άμαθοι, γκρεμοτσακίζονται.
Ακούω, βλέπω, στεναχωριέμαι και φεύγω.
Έχω φύγει, σχεδόν, απ' την ίδια την ζωή μου!
Αυτό κι αν δεν αντέχεται!
Δεν πάει άλλο!
Πατώνω συχνά, βοηθάει, δυναμώνω, πεισμώνω, μα δεν βλέπω γύρω μου άλλους, ενώ ακούγονται τόσα "γκαπ - γκουπ"!
Πώς γίνεται, απορώ και θα απορώ!
Παλαμάκια μόνο, ακούγονται!
Μα δεν τσακίστηκαν ακόμα, αυτά τα χέρια, που έσπρωξαν τόσους άξιους μελλοντικούς αθλητές, σε αόρατους αλλά επικίνδυνους πάτους;
Αν είχα προλάβει, τουλάχιστον, να τους μάθω απ' την πείρα μου, πως εκεί θέλει κότσια, εσωτερικά που δεν μπορεί να στα δώσει κανένας, αν δεν τα έχεις μέσα σου, αν δεν έχεις μάθει να μαλώνεις με τον ίδιο τον εαυτό σου, κι αν δεν τα έχεις σπάσει πολλές φορές, από παιδί, αυτά τα κότσια, πολύ φοβάμαι, θ' αργήσουν πολύ να σηκωθούν.
Δύναμη!
και Πάτος!
Ναι!
Του προσδοκόμενου, αν όχι, του ανώτερου "Ύψους", όλων μας!
7/10/15

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου