Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Αυ - τα

Κι η γέφυρα των στεναγμών, εκεί που ακούγονταν το "Χαίρε Νύμφη, Ανύμφετε", απ' τους Άγιους Πάντες του Γηροκομείου Βόλου, εκεί που μια νύφη του 2010, έκλαιγε κι έκαιγε το νοερό κεράκι της, δεν υπάρχει πια!
Σάπησε και την γκρέμισαν.
"Πριν δυο - τρεις, μέρες", είπε ένας κύριος που ρώτησε.

Χάρηκε...
Πρώτη φορά της, απίστευτο, πόσο την πονάει να γκρεμίζουν το παλιό, μα... γι' αυτή ειδικά, την γέφυρα, χάρηκε.

Δεν θα άντεχε να πατήσει ξανά, πάνω σ' αυτά τα χιλιοκλαμμένα σανίδια.
Αδιέξοδος εκεί, Στοπ και σταμάτησε.
Θα μπορούσε και να πέσει;
Όχι, βέβαια!
Ο ήλιος της χαμογελούσε, τα πουλιά τής κελαϊδούσαν, ως εδώ ήταν τα δάκρυα λύπης.
Λίγο πιο πάνω, σιδερένια γέφυρα, γερή, στο μέλλον, νέα γέφυρα, καινούργια!
Είθε, να μην κλάψει ποτέ κανείς, από αδικία, πάνω σ' αυτήν!

Κι ο πλάτανος με τα σκαλιά... απέναντι.
Πίσω - μπρος το θολό μυαλό της, όσο και η ματιά της.
Νερό λίγο, τ' απόγευμα με την βροχή, κι οι όχθες τοίχοι, σίγουρα θα βράχηκαν.

Αυτά και η μέρα τρέχει, με τηλέφωνα, φωνές και ευχές.
Ρουφάει το ξεχειλισμένο ήδη, ποτήρι, μη και χυθεί η βροχή αγάπης, μη δεν αντέξει και σπάσει.
Αυτά και τί λέξη κι αυτή!
Αυτή, κι αν "χωράει"!
Άύθραστη κι ανθεκτική.
Ποιος το περίμενε, νά 'χει τόση αξία;

25/11/15
22:19

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου