Ότι "χρωστώ" 2

.... Κι ύστερα, ο ταξιτζής που ήξερε πιο σύντομους δρόμους, έκανε την δουλειά του, όσο καλύτερα μπορούσε ο άνθρωπος, για να με εξυπηρετήσει, εφόσον βιαζόμουνα.

Κι επειδή ο πελάτης, πάντα έχει δίκιο, νομίζει!

Δεν ξέρει, πως λίγο παραπέρα, μπορεί να αργήσει, μια ολόκληρη ζωή!

...Εκεί, λοιπόν, που πέρναγε από γειτονιές που δεν μού ήταν πολύ γνωστές και κοίταζα την "Θέα", έτυχε (κατά πόσο;) να δω έναν άνθρωπο, να περπατά στον δρόμο, στον δικό του δρόμο.
Κάτι μού θύμιζε, κάπου τον είχα δει, κάποτε, σε ένα μέρος, στιγμές άγραφες, στις χειρότερες αναμνήσεις της ζωής μου.

"Κακό Σημάδι", σκέφτηκα. "Τότε, κλαίγανε οι Παναγιές...."
Ναι, ΜΙΑ είναι η Παναγία, αλλά οι Πιστοί για να την τιμήσουν, την Αγιογράφησαν με Μεγάλη Πίστη, εκείνες έγιναν Θαυματουργές, έγιναν εικόνες, εμείς, οι επόμενοι άνθρωποι, κρεμαστήκαμε σ' αυτές, κλάψαμε, προσευχηθήκαμε, ζητήσαμε, δώσαμε...

Δώσαμε, λοιπόν και ονόματα.
Πολλά, δεν θα φέρω κόπυ, ούτε θα γράψω όσα μού έρχονται στο μυαλό.

Δική σας η έρευνα, όχι γιατί, εγώ, βιάζομαι, ΙΣΩΣ, γιατί πολύ άργησα και ΠΡΕΠΕΙ να βιαστώ.
Παρασκευή σήμερα, όλη μέρα!
Πόση για τον καθένα μας, άγνωστον!

Η μετρημένη μέρα, μπορεί να έχει 24 ώρες, δεν είναι δεδομένες όμως, για κανέναν που ΝΟΜΙΖΕΙ, πως τις έχει σίγουρες...

Είναι ένα θέμα, το ποιος το έχει καταλάβει, όμως...

Εγώ (της Κατερίνας), έχω λόγους να το υπενθυμίζω, όμως.

Η ετικέτα της Ανάληψης, επιμένει, να μείνει.