Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

Ότι χρωστώ 4

Στις 15 Γενάρη, λοιπόν, πολλά "μίλαγαν", πάλι, σε ολόκληρο τον δρόμο της Προσκυνηματικής Μεγάλης, Ημέρας μου.

Πλούσια μετάφραση, δεν θα κάνω.

Παναγία Τρύπα

Στην Παναγία Τρύπα βάφτησα την κόρη μου, πριν πολλά - πολλά χρόνια.

Απέναντι στην πίστα του ΝΟΒ, σ' ένα χορό, που τελικά, μάς την είχανε στημένοι και βρεθήκαμε μόνο δυο μας, είπα "ΝΑΙ" στην διαρκείας σχέση με τον άντρα μου και είμαστε ακόμα μαζί, απ' τον Ιούλιο του 80.
Με δυσκολίες βέβαια και πολλές κακοτοπιές, δεν τον πίεσα, ήθελε και θέλει να μένει μαζί μου, το "γιατί;", ίσως το ψάχνει κι ο ίδιος!

Υποσημείωση: "Δεν πιστεύει", λέει, και ναι, ξέρω, το βλέπω, ειδικά, τελευταίως, που "ενδυναμώθηκα", εγώ.

Το ότι προσεύχομαι πολύ για κείνον, βέβαια, πότε τον θυμώνει και πότε τον ευχαριστεί.

Κι αυτό το καταλαβαίνω.

Τον αγαπώ και το ξέρει.
Το "Σ' αγαπώ" το δικό μου, μεταφράζεται γενικώς:

"Σε νοιάζομαι" και δεν έχει την διάρκεια μια νύχτας ή της φωτιάς, που μπορεί σε μια στιγμή, να τα κάνει όλα, στάχτες!

Αυτά, στην αόρατη παρένθεση, το πολύ παρελθόντος.

**
Στην Παναγία Τρύπα, είχα βρεθεί και μια Μεγάλη, Παράξενη, Ανώτερη, πάλι νύχτα, μετά την Παναγία Γορίτσα, την πάνω, στον λόφο.

Με τα πόδια και με μια Μαρία. Άγνωστη.
Κάτι πρέπει να έχω γράψει στο Θαύματα και Σημάδια.

Τότε, λοιπόν, δεν είχα μηχανή.
Είχε κολλήσει, απέθανε, στην Παναγία Ξενιά, τότε, στην Σταύρωση, Μεγάλη Παρασκευή, στον Άλλο Λόφο, της Αναπαράστασης.

Τότε, είχα πάει, μόνο για ένα φίλο, που ήταν και είναι άρρωστη η σύντροφός του, που θα πέθαινε σύντομα, μα ακόμα ζει, γιατί η εσωτερική Προσευχή μου, ούρλιαξε δυνατά, όπως εκείνος, ένα βράδυ, κι ας μην αντιλαλήσαν τα βουνά, απ' τον δικό μου ήχο...

Σε αυθόρμητη διήγησή του, μού είχε πει, πως Πιστεύει και πολύ, μάλιστα, και πως, ένα βράδυ, μόλις έμαθε ότι ο γιος του είχε μια ανίατη ασθένεια, πήγε με τα πόδια κλαίγοντας, κάτω απ' τον Σταυρό, προσευχήθηκε, έκλαψε, ούρλιαξε σαν αγρίμι,...

Το άκουσμα του αγριμιού, μπορεί να τον ακούσαν μέσα στη νύχτα, μόνο τα βουνά, μα ο αντίλαλος είχε φτάσει και στην ψυχή μου.

**
Δεν πειράζει. Ας είναι και μπερδεμένα.

***

Δυο εικόνες μου είχαν "κάτσει" ανάποδα, απ' την Κάτω Παναγιά, τότε.

Τυφλοσούρτης, ήρθαν από μόνες τους, όλες οι Παναγίες, εδώ!

Εκτός από μια Αγιογραφία που η Παναγία φοράει κόκκινα παππούτσια...

Αυτή στην είσοδο, που ο Χριστούλης Μας, κοιτούσε Αλλού!

Μα γιατί;
Δεν το είχα ξαναδεί.

Κι άλλη μια, κοντά στα σκαλιά.

Μα ποιος ήταν;

Γιατί δεν Τον είδα;

Και στην εκδήλωση με τον Ελύτη που είδα, τον είχαν και κρυμμένο και πλάτη όλα τα καθίσματα στην Παναγιά!

Αυτά, τότε και με πονούσαν.

Τώρα, στις 15 Γενάρη, είδα και η μηχανή δούλεψε όπου μπορούσε; Της επιτρεπόταν;
Δεν γνωρίζω.

Τώρα, σκόνταψα στο προσκύνημα της εικόνας μιας Παναγιάς, που δεν έφτανα, γιατί χρησίμευε, σαν ένα είδος "κρεμάστρας" και όχι για την Προσευχή μου.

...Ακούμπησα το χέρι μου και το κεφάλι μου στο ξύλινο τέμπλο, ώς εκεί που έφτανε το μπόι μου, ζήτησα "συγγνώμη" νοερή, κι έφυγα κι από κει.

Καλώδια, κάμερες, ηλεκτρικά καντηλάκια, κι αυτά σβηστά και άλλα, λυπημένη η Παναγιά, οι Παναγιές, Μεγάλος Ίσκιος στην Σταύρωση του Χριστού Μας, δεν την αντέχει.

Θέλει λίγη σιωπή, ησυχία, κατάνυξη, πρώτα στην Θεϊκή Τέχνη, που μάς έδωσε το Άγιο Φως του Πνεύματος, να δημιουργήσουμε την ανθρώπινη Τέχνη.

Κάθε χώρος, ξεχωρίζει.
Απαιτείται Σεβασμός, ανάλογος, ακόμα κι όταν το σήμερα με το χθες, το Ανώτερο με το Γήινο, πρέπει να συνυπάρξουν.

Θυμήθηκα έντονα τον αγαπημένο μου Φίλο, που εμπνεύεται, Εκεί, και τον καταλαβαίνω, απόλυτα, όπως, όλους τους άλλους, που χάρη στον Ιερέα Γεώργιο που δεν γνωρίζω, βρήκαν μια ζεστή γωνιά, κι ένα αντάμωμα Ψυχής και Τέχνης, Ανάγκης και Προσαρμογής, της θεωρίας της πράξης, απ' την γραμμένη Θρησκεία, στην γκρίζα σελίδα του σήμερα.

Θυμήθηκα πως η Ψυχή του Σπύρου μου, είναι καθαρή και βολεύεται παντού, όπως κι εγώ, ένα βράδυ, σ' ένα ιδιωτικό προσκυνητάρι.

Όμως, επειδή η κάθε Δημόσια Εκκλησιά μας, ανήκει στους Πιστούς της, κι επειδή οι Πιστοί (με την έννοια του προβληματισμένου ανθρώπου), πρέπει να μιλάνε, όταν "κάτι" τους ενοχλεί, αν τους ενοχλεί, νομίζω πως βοηθάει, ώστε, να μη γίνονται στέκι παρεών οι Εκκλησιές, να χωράνε ΟΛΑ τα πρόβατα, ακόμα, σαν κι εμένα, που θέλει αυτή τη ζυγαριά, πρώτα να γέρνει με Μεγάλο Σεβασμό στο Θείο.

***
Κάποτε, κάπου, δε θυμάμαι συγκεκριμένα, μπορεί να ήταν και σε βιντεάκι .... (έχω, αν χρειαστεί και την επιλογή της μισής αλήθειας, απ' το να πω ή να γράψω ψέμμα)
είπε ένας Ιερέας:

"Πάτε στον πνευματικό σας, μιλείστέ του, κι εμείς οι Ιερείς, άνθρωποι είμαστε, διορθωνόμαστε, μέσα από σας, δεν είναι κακό. Πείτε τους προβληματισμούς σας, μη διστάζετε... Κ.λ.π."

Αυτό κάνω, λοιπόν.
Λέω τους προβληματισμούς μου, δημόσια.

Επειδή, ίσως, δεν βρήκα, δεν μού έφερε ο δρόμος μου, Έναν, πνευματικό!

Χτύπησα "πόρτες", απλά, δεν ήταν η στιγμή μου, την περιμένω, Τον περιμένω, είναι η μεγάλη εκκρεμότητα της ζωής μου.

Κι ύστερα, όχι μόνο εκείνη την μέρα, περπατώντας και σε άλλες Εκκλησιές και Εκκλησάκια, με πονούν ή μ' ενοχλούν, κι άλλα, αλλά τα ξεπερνάω και προχωράω.

Π.Χ.
Δεν χρειάζονται τόσα κόκκινα χαλιά, τόσα βελούδα, για να πατήσουν Ιερείς και Πιστοί, για να Υμνήσουν, Ευχαριστήσουν, Προσκυνήσουν, Παρακαλέσουν, Δοξολογήσουν τον Θεό τους!

Τα βελούδα απαιτούν και πολύ καθαριότητα, δεν προλαβαίνουν οι νεοκόρες, ούτε οι εθελόντριες, να καθαρίσουν τον Ιερό Χώρο, κι αφήνουν σβηστά τα καντήλια και σκοτεινιάζουν οι Άγιοι, γιατί δεν θέλουν την Πίστη, στον Χριστό, που γι' Αυτόν θυσίασαν ακόμα και την ζωήΝ τους, έτσι!

Και προβληματίζεται Ο Χριστός και ρωτάει και κοιτάζει  από Ψηλά και παίρνει η Μορφή Του, Άλλο Σχέδιο, απ' αυτό που η Χειρ του Τάδε Αγιογράφου, Αγιογράφησε, κι ίσως το "βλέπουν" λίγοι.

Ίσως, περιμένει, απ' τους λίγους, "ΚΑΤΙ" να δείξουν, "ΚΑΤΙ" να πουν,

κι Ίσως, να μην είναι καθόλου τυχαίο,

που εγώ, είμαι όρθια και ζωντανή, σήμερα,
για να γράψω "Αυτά"!  


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου