14 Απρίλη 2016

...Είναι αργά, πια Στέλλα...
Πέρασε το "νωρίς".

Γύρισα.
"Ταμπλάς", λέμε στο χωριό μου.
"Κεραμίδα", λένε αλλού.
"Κεφαλιά",
"Ο ουρανός σφοντύλι",

το ποτάμι πήρε φόρα, αργά πια, να το σταματήσεις.

Σηκώνεις χέρια, κοιτάς ψηλά, "κρύβεται", αλλά Υπάρχει!
Αν θέλει Εκείνος, σε βγάζει και σε στεριά.
Αν θέλει, αφήνει και να πνιγείς στα λασπόνερα, πριν φτάσεις στην θάλασσα.

Εκείνος, ξέρει!

"Το παιχνίδι είναι στημένο", κι όχι, δεν θα το φέρω σε τραγουδάκι.
Νο, κέφι.

Σβηστό το πρωί, το μέσα καντηλάκι.
Σβηστός απόψε ο Άγιος Εφραίμ, τ' αγαπημένο προσκυνητάρι του δρόμου.
Σκοτεινή η Αγία Βαρβάρα, ο Άγιος Νεκτάριος, ακόμα κι ο Άγιος Νικόλαος.
Μόνο ο Σταυρός του Αγίου Κοσμά, έλαμπε μέσα στην νύχτα και πρώτη μου φορά τον είδα και τον πρόσεξα.
Ένα μπαλκόνι σιωπηλό, φαντάστηκα τα "κύκνεια" άσματα.

Γενικά αυτά τα "Σημάδια", πήρα και τα δικά μου... μεγάλη η δόση.

Κανένας δεν μάς υποσχέθηκε "εύκολα".

Εδώ ο Χριστός, εκεί ο Χριστός, βουβός και κρυμμένος, ακόμα κι όταν έσκυψα σε άλλη εκκλησία.
Εδώ η Παναγιά, Ψηλά η Παναγιά, σκοτάδια η ΠΑΝΑΓΙΑ!

Επέμενα, τίποτα!
Φως στις σκάλες, φως ημέρας έξω, ΓΙΑΤΙ;

Να δω τα "ΦΩΤΑ" της μηχανής μου...

Δεν έχω μάθει από ειδήσεις, τίποτα.

Δε θέλω και να μάθω, τίποτα, τώρα.